چکیده:
پارادایم شخصیت‌گرایی بر اصول فقه معاصر سایه افکنده است. این پارادایم دارای خاستگاه زبانی و اجتماعی است که سرچشمه آن زبان عربی به‌عنوان زبان دانش‌های اسلامی است. در اصول فقه، ساختار امر با اندیشه شخصیت‌گرایی تحلیل می‌شود بدین‌گونه که هنگامی‌که آمر/ مولا نسبت به کاری امر می‌کند، در حقیقت شخصیت آمر به عملی که بدان امر شده ربط پیدا می‌کند. فردی که بدان امر شده، اگر امر را انجام ندهد در حقیقت به شخصیت آمر و کرامت او ضربه زده است و احترام آمر را رعایت نکرده است.
در پارادیم شخصیت‌گرایی، ملاک استحقاق عقاب در مخالفت با امر مولا، زیرپاگذاشتن احترام به مولا، طغیان عبد بر مولای خویش و هتک حرمت شخصیت اوست که بنابر تفسیر عقل عملی صورت می‌گیرد.
نظریه حق‌الطاعه به‌عنوان نمونه اعلای پارادایم شخصیت‌گرایی از این منظر نقد می‌شود. پارادایم شخصیت‌گرایی متناسب با جوامع طبقاتی بوده و مانع رشد تفکر قانونی در اصول فقه است. هم‌چنین نقدهایی بر اساس رویکرد عقلایی و سنجش میان ارزش احتمال و محتمل در برابر نظریه حق‌الطاعه قرار می‌گیرد و به دیدگاه پیشنهادی در حجیت احتمال اشاره می‌شود

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد