چکیده:
نگاه ابوریحان بیرونی (د. 442ه.ق.) به تاریخ ایران باستان با گذر از رویکردهای سیاسی محض و معطوف به قدرت، خصلتی فرهنگی- انتقادی به خود گرفته است. چنین بینشی، محصول چند عامل مهم، هم‌چون گستره گفتمان ایران‌گرایی در این دوره و تمایزات رویکردی ـ روش‌شناختی بینش تاریخی ابوریحان بوده است. مسئله اصلی پژوهش حاضر، تحلیل و تبیین این خصلت­های چندگانه در روایت ابوریحان بیرونی از تاریخ ایران باستان است.  نتایج پژوهش نشان می‌دهد، رویکرد فرهنگی ابوریحان به تاریخ باستانی ایران هم جنبه­های اسطوره‌شناختی و هم ابعاد تاریخی آن را به شیوه­ای دور از جانب‌داری و تعصب در برمی‌گیرد و نگرش­های فقط سیاست محور و معطوف به قدرت را در نظام تاریخ‌نگاری ایرانی ـ اسلامی به چالش می‌کشد و سرانجام دریچه­ای نو نسبت به بازخوانی مجدد این دوره از تاریخ ایران می‌گشاید که خودآگاه یا ناخودآگاه، خادم مسئله هویت ایرانی شده است

دانــلود