چکیده:
هدف این پژوهش، بررسی تأثیر بیداری بین‌الطلوعین و مناجات، بر میزان اضطراب و عزت نفس بانوان بخش مرکزی اصفهان است. روش پژوهش، میدانی و شبه تجربی بوده، بدین منظور 45 نفر از بانوان جوان بخش مرکزی اصفهان که به روش داوطلبانه انتخاب شده بودند، به سه گروه 15 نفره (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. ابزار پژوهش، پرسش‌‌نامه عزت‌‌نفس پپ و اضطراب کتل بود که در هر سه گروه، به عنوان پیش‌‌آزمون اجرا شد. سپس آزمودنی‌‌ها، به مدت چهل روز، در بازۀ بین‌الطلوعین به وظایف خود عمل کردند. (گروه الف: بیداری و مناجات؛ گروه ب: بیداری و انجام امور روزمره؛ گروه کنترل: خواب). در پایان از همه گروه‌‌ها پس‌‌آزمون به عمل آمد. تحلیل داده‌‌ها در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت گرفت. برای آنالیز داده‌‌ها از تفاوت واریانس‌‌های مکرر و آزمون شفه استفاده شد. یافته‌ها نشان داد در متغیر عزت نفس، گروه الف نسبت به گروه ب و کنترل، تفاوت معناداری در ابعاد تحصیلی، خانوادگی و اجتماعی داشتند؛ اما گروه ب، نسبت به گروه کنترل، تفاوت معناداری نشان ندادند؛ همچنین مناجات و بیداری در بین‌الطلوعین تفاوت معناداری را در خرده مقیاس‌های L و O اضطراب گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل ایجاد کرده است. به طور کلی می‌توان گفت بانوانی که در بازه بین‌الطلوعین مشغول مناجات بوده‌‌اند، پس از چهل روز به سطح عزت نفس بالاتری رسیده‌‌ و از میزان اضطراب آنها کاسته شده است.

دانــلود