چکیده:
مکتب اثبات‌‌گرایی حقوقی، جزو مهم‌‌ترین و تاثیرگذارترین مکاتب حقوقی در عالم حقوق به‌شمار می‌‌رود. چالشی که بر سر شناخت دقیق این مکتب پیش روی محققان حقوقی وجود داشته و دارد این است که عمده نظریه‌پردازان این مکتب، از شرح و بسط مبانی فلسفی و معرفت‌شناسانه اثبات‌‌گرایی حقوقی خودداری کرده و حقوق را به‌سان یک علم کاملاً مستقل و خودبسنده تحلیل نموده‌‌اند و از این‌رو خودبسنده انگاری را می‌‌توان از ارکان مکتب اثبات‌‌گرایی حقوقی دانست. عدم وضوح مبانی فلسفی و تکیه بر مطالعه حقوق، از آن جهت که در واقعیت اجتماعی چیست و نه اینکه چه باید باشد، کار را برای تحلیل‌های دقیق و عمیق فلسفی و نقد این مکتب دشوار می‌‌سازد. در این راستا، سوال پژوهش حاضر این است که رکن خودبسنده‌انگاری مکتب اثبات‌گرایی حقوقی، مبتنی بر چه پیش‌‌فرض‌‌های فراحقوقی و پنهان ایجاد شده و نمودها و نتایج مترتب بر این خودبسنده‌انگاری در این مکتب چیست؟ روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و نتایج حاکی از آن است که مکتب اثبات‌‌گرایی حقوقی با تاکید بر ویژگی خودبسنده‌انگاری آن، علی‌رغم تصریح نظریه‌پردازان آن به مبانی مشخص فلسفی، ارتباط وثیقی با پیش‌‌فرض‌‌های فلسفی عصر روشنگری داشته و خودبسنده‌‌انگاری این مکتب، در نمودهایی از قبیل خودبسندگی در وضع، تفسیر قانون، تساوی حقوق با قانون، تحویل‌‌گرایی عدالت به عدالت قانونی، مطرح کردن نظم اجتماعی به‌مثابه هدف حقوق و غیره نمایان شده است. همچنین تمام نمودها و ثمرات مکتب اثبات‌‌گرایی حقوقی را می‌‌توان در ربط و نسبت با رویکرد خودبسنده‌‌انگارانه این مکتب و جدایی آن از منابع فراحقوقی از قبیل مذهب و گزاره‌‌های اخلاقی و فلسفی دانست؛ به صورتی که می‌‌توان کیان مکتب اثبات‌‌گرایی حقوقی را در همین ویژگی خودبسندگی دانست.

دانــلود