چکیده:
اخیراً برخی از افراد با دستاویز قرار دادن پاره‌ای از عبارات امام خمینی(ره) در بعضی از کتب فقهی ایشان، راجع به جواز غیبت مخالفان(اهل سنت)، و اختصاص حرمت غیبت به مؤمنان، در معنای اخص آن(شیعیان)؛ سعی در القاء این فکر در اذهان جامعه دارند که ایشان هیچ‌گونه احترام و ارزشی برای اهل سنت قائل نبوده، و از رهگذر تخریب شخصیّت ایشان سعی در تخریب و تضعیف چهره‌ تشیّع و آموزه‌های ناب آن دارند. نوشتار حاضر با بازخوانی آرای امام راحل چنین نتیجه‌گیری نموده است که اگرچه ایشان در دوران قبل از انقلاب و در آرای اولیّه‌‌ خویش، در حرمت غیبت، قید ایمان را لازم دانسته‌اند؛ لیکن اصولاً نمی‌توان این نظر را دیدگاه مذهب امامیّه و همچنین نظر نهایی ایشان در مسئله تلقی نمود؛ زیرا بازکاوی آرای ایشان پس از انقلاب و در دوران زعامت و رهبری جامعه‌ اسلامی نشان می‌دهد که معظم‌له از نظرگاهی ممتاز، قائل به حرمت غیبت نسبت به همه‌ مسلمانان گردیده‌اند؛ بنابراین از آنجا که سخن آخرین هرکس نظر نهایی وی تلقی می‌گردد، باید رأی نهایی ایشان در باب غیبت را، حرمت عام آن نسبت به همه‌ افراد دانست.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد