چکیده:
از نظر برخی اندیشمندان مسلمان، شیوه‌ی زیستن منحصر در زندگی مدرن (بدون نظر به سنت‌های پیشین) نیست؛ همچنان می‌توان به سراغ فقه رفت، سخن پیام‌بر صلی الله علیه و آله را یافت و بر اساس آن زندگی کرد. حقیقت فقه و آنچه به‌مثابه روح آن محسوب می‌شود کشف آموزه‌های عملیِ دین اسلام (احکام) است. در این مسیر، فقیه قانون‌گذار نبوده بلکه کاشف است. عملیات اجتهادِ فقیه با استنباط از طریق یک گزاره که حاکی از حکم است پایان می‌یابد. از میان نحله‌های شاخص فکری شیعه، هر دو گروه اخباری و اصولی در مبنا قائل به‌واقع گرایی متافیزیکی در حوزه احکام الهی هستند؛ تبیین سازوکار واقع‌نما در استنباط‌های فقهی در این دو رویکرد در فقه امامی متفاوت است. طبق یافته‌های این پژوهش و از طریق توصیف و تحلیل محتوا، اگرچه واقع‌گرایی جزء مسلم مبانی اصولی‌های امامی است، اما راهکارهای مطرح‌شده برای نیل به این هدف وافی به مقصود نیست. از همین روی تبیین سازوکاری کارآمدتر در خصوص چگونگی واقع‌گرایی از طریق بازنگری در عناصر مشترک استدلال‌های اصولی و نحوه ی رسیدن به حجت، ضروری است. به نظر می رسد با انتقال موطن منجزیت و معذریت از ذات قطع به اسباب حصول قطع و کاهش تاثیر حالت های روانی در استنباط،

دانــلود