چکیده:
حیات انسان، مفهوم کانونی اندیشه علامه جعفری بوده و تمرکز نظری و آن پیراموون نظریه "حیات معقول" می باشد. وی هدف نهایی حیات انسان را تحقق این نوع از حیات دانسته و حیات را به دو نوع طبیعی محض و معقول تقسیم بندی می کند. در حیات طبیعی محض، انسان، فقط به ارضای طبیعی غرایز خود پرداخته و ابعاد مثبت وجود انسان و استعدادهایش مغفول است. در حیات معقول، انسان از اصول و ارزش های حیات آگاه بوده و بر مبنای آن از اختیار خود بهره برداری نموده و در مسیر کامل قرار دارد. این نظریه در لایه معرفت شناختی، شناخت را ممکن و ضروری دانسته . منابع آن را عقل ابزاری، شهودی و قدسی می داند. در حیات معقول، انسان از شریف ترین موجودات هستی و دارای فطرتی پاک، کمال جو و مستعد کمال است، هدفمند، تغییرپذیر و برخوردار از حیات طبیعی و ابدی است. در حیات معقول نه، فرد اصالت استقلالی دارد و نه اجتماع، علامه با یک نظر تلفیقی خاص، طرح موضوع اصالت فرد و اجتماع را غیرمنطقی دانسته و معتقد است، مختصات هر یک از فرد و اجتماع باید در ارتباط با همدیگر بررسی شود. فرهنگ در نگاه علامه دارای چهار نوع رسوبی، بی رنگ، پیرو و پیشرو می باشد. فرهنگ پیشرو عامل تکاپوی انسان به سوی هدف اعلای زندگی است. در نظر ایشان با پی ریزی منطقی اقتصاد، حقوق، سیاست و قدرت جهانی، فرهنگ جهانی واحد، قابل تحقق است. علامه، تمدن را برقراری نظم و هماهنگی در روابط افراد یک جامعه دانسته و آنرا به تمدن انسان محور و قدرت محور تقسیم می کند. وی عدالت و عدالت خواهی را اساسی ترین ویژگی حیات آدمی می داند. از نظر علامه حقوق و وقانین معمولی که تنها به کشف روابط حیات طبیعی محض انسان ها با یکدیگر و تنظیم آنها برای همزیستی محض قناعت می نماید، نمی تواند متضمن سعادت واقعی آدمی باشد. ایشان تحولاتی را که منجر به تحقق حیات معقول شود، ضروری جامعه می داند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد