چکیده:
یکی از مسائل مهمی که اندیشمندان ادیان مختلف را به خود مشغول ساخته، چگونگی نگرش به منابع دینی است. به این صورت که آیا جایگاهی برای اندیشه و خودورزی در کنار شریعت وجود دارد و یا اینکه باید به همان مباحث عقلی داخل دین اکتفا کرد. این موضوع باعث اختلافات فرق و مذاهب مختلف گردیده است. فیلون در حوزه یهودیت گامهای در ارتباط با عقل و دین برداشت، ولی در دوره امورائی و تنالی، اندیشه های ضد یونانی و عدم تلاش عقلایی برای اثبات مسائل دینی پدید آمد، تا اینکه در قرن دوازدهم جریانات اصلی اندیشه اسلامی،مکاتب ارسطویی و نوافلاطونی به طور پیوسته تاثیر عمیقی بر اندیشه یهود داشته که در اندیشه موسی بن میمون و غیره تجلی یافت در مسیحیت هم نظریات گوناگونی مطرح گردید و بخشی از آن در تعالیم آباء کلیسا به عنوان نص گرا، همچون آگوستین مشاهده می کنیم. تا اینکه با ظهور دومینیکن ها که ظهورش با آکویناس صورت پذیرفته عقل گرایی همراه با نص گرایی مطرح گردید. آنچه در دین اسلام مطرح گردید به طور اساسی با یکدگر اختلاف داشت تا اینکه درباره تعامل عقل و دین بزرگانی همچون ابو علی سینا، این رشد، و... به ابراز نظر پرداخته و با گسترش فلسفه مشاء مبانی عدم تعارض عقل و دین مورد توجه قرار گرفت. مساله ای که در این پژوهش مورد توجه قرار خواهد گرفت، آراء سه تن از اندیشمندان ادیان ابراهیمی است که در حوزه اندلس به نوآوری و تعامل عقل و دین پرداختند که عبارتند از: ابن رشد، ابن میمون و آکویناس نکته قابل توجه دیگر، تاثیر فراوان اندیشمندانی نظیر ابن رشد بر تفکر فلسفی بهودیت بر مسیحیت در حوزه اندلس می باشد که با انتقال متون مشاء و شروح وی بر آثار ارسطو، توجه آنها به خرد ورزی در کنار دین محوری جلب کرد.

دانــلود