چکیده:
در این رساله، نسبت فلسفه سیاسی علامه طباطبایی با ایران معاصر، با استفاده از هرمنوتیک روشی زمینه قصد محور، پژوهیده می شود. ایرن معاصر زمینه عینی و نظریه فلسفه ورزی سیاسی علامه طباطبایی است. در این زمینه عینی، مجموعه ای از عوامل داخلی و خارجی به رویارویی ایران با تجدد انجامید. این عوامل، که با ورود برخی مفاهیم جدید همراه بود در اندیشه عالمان شیعه ذیل دو موضوع قانون و حکومت صورتبندی شد و دانشمندان دینی کوشیدند تا به پرسش های ناشی از این دو موضوع پاسخ گویند. دستاورد این مباحث نظری، در آثار عالمان مشروطه خواه،به رسمیت شناختن حوزه متغیرات و پردن آن به شورای نمایندگان مردم، لزوم نظارت بر حکومت، طرح مفاهیمی چون حقوق نوعی و شورایی بودن حکومت، تفکیک دو موضوع " حکومت از آن کیست؟" و "شخص حاکم کیست؟" و تعلق امور نوعی به امام معصوم)ع( بود، فلسفه سیاسی علامه طباطبایی از زندگی سیاسی اجتماعی وی و حوادث سیاسی دوران او متاثر بوده و این امر در ایده هایی چون تفکر اجتماعی، ملک اجتماعی، حکومت اجتماعی،خود می نمایاند. علامه طباطبایی، در این زمینه عینی و نظری،با استفاده از امکانات سنت فلسفه سیاسی اسلامی بر بنیان نظریه ادراکات اعتباری، تحلیلی عقلی از موضوع ثابت و متغیر ارائه و موضوعات و مفاهیمی چون انسان، اجتماع، ملک، حکومت و قانون را تبیین مناسبات خاص میان عقل و دین و دین و اجتماع ترسیم و ایده سنت اجتماعی اسلام را پیش می نهد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، پژوهش های بیشتر در نظریه ادراکات اعتباری،مفاهیم فلسفه سیاسی علامه طباطبایی و مناسبات آن با سنت فلسفه سیاسی اسلامی، تحولات سیاسی و اندیشه سیاسی ایران معاصر، تحول مفاهیم فلسفه سیاسی اسلام و توانایی های درونی آن پیشنهاد می گردد.

دانــلود