چکیده:
همگرایی یکی از روش های تحقق اهداف و منافع مادی و غیر مادی دولت ها، در عرصهی مناسبات بین المللی است. هر یک از دولت ها بر اساس ارزشهایی که در نظر دارند بخشی از منافع خود را برای دست یابی به اهداف و چشم اندازهای مورد نظر در فرایند شکل گیری هم گرایی هزینه می کنند. موضوع همگرایی در جهان اسلام و نیاز به اتحاد و اتفاق نظر میان مسلمانان از مهم ترین ضروریات جوامع اسلامی در عرصه حاضر است. حفظ منافع و امنیت کشورهای اسلامی در پناه یکپارچگی ملل و دولت های آن ها است. هویت اجتماعی - فرهنگی آن ها ایجاب می کند که از تمام فرقه ها و نحله ها دوشادوش یکدیگر برای حفظ کیان اسلام بپا خیزد.شرایط و مقتضیات زمان، اشتراک در اهداف دینی، انسانی، منافع اقتصادی و مصالح سیاسی از مهمترین علل ایجاد کننده همگرایی جهان اسلام در زمان حاضر است. کشورهای اسلامی با اشتراک دردها و گرافتاریها، توانمندی ها و نارسایی ها و دشمن مشترک می توانند با طرح وحدت و کنار گذاشتن اختلافات، درصدد تحقق اهداف اسلامی انسانی خود برایند. بدون شک دست یابی به همگرایی در میان کشورهای اسلامی بدون به کار گیری دیپلماسی نوین در ابعاد رسمی، عمومی و فرهنگی با همه ی شمول و گستره آن محقق نمی شود، جوامع اسلامی باید ابزارهای دیپلماسی نوین همچون دیپلماسی عمومی و فرهنگی و ... را برای پیوند زدن ظرفیتهای همگرایی موجود استفاده نمایند و عواملی که موجب واگرایی است را از میان بردارند تا به اتحاد و همگرایی دست یابند. در رساله حاضر نقش دیپلماسی نوین در همگرایی کشورهای اسلامی بررسی شده است. واژگان کلیدی: دیپلماسی نوین، دیپلماسی عمومی، دیپلماسی فرهنگی، همگرایی، کشورهای اسلامی.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد