چکیده:
با توجه به رهنمودهخای پیشوایان دینی و اندیشه در آموزه ها و باورهای دینی ، برای رسیدن به سعادت ئنیوی و اخروی، و کمال نهایی راهی جز خودشناسی و خودسازی نیست. در این پایان نامه ابعاد این دو موضوع،از منظر امام علی (ع) با تاکید بر کتاب غرر الحکم، مورد پژوهش قرار گرفته است. خودشناسی به معنای این است که انسان پس از طی مراحل تکذیب نفس، هویت واقعی خویش را پرتوی را روح الهی بیاید و خودسازی به معنای عاری شدن از همه رزایل اخلاقی و آراسته شدن به ارزش ها و فضایل آن است. این د مقوله کاملا رابطه دو سویه از جهت تاثیر پذیری و تاثیر گذاری دارند و به نوعی هم دیگر را هم پوشانی کرده، مایه تکامل هم دیگر می شوند و به سان دو بال انسان انسان را به مقام قرب الی الله می رسانند. از آنجا که موضوع خودشناسی و خودسازی انسان می باشد به محورهای اصلی انسان شناسی مانند آفرینش و کمال نهایی انسان اشاره شده است. خدایابی، عاری شذت ئ از علایق دنیوی، تزکیه نفس و الهام از وحی عوامل خودشناسی، و نسیان خداوند و خودخواهی موانع آن، و خداشناسی، و خودسازی و جهان شناسی از آثار آن هستند. ایمان، عبادت، ذکر خدا، نماز، تفکر، تقوا، توبه، موعظه، زه،تقوا، حکمت و گامهای علمی از موثرترین عوامل خودسازی هستند. از سویی پیروی ار هواهای نفسانی، غفلت، دنیا پرستی، پیروی ار شیطان از موانع درونی و بییرونی خودسازی به شمار می آید. از این روی راهکاری مناسب برای برخورد با هر کدام از این موانع در جای خود ذکر شده است. مهمترین آثار خود سازی عبارتند از: قرب الهی، خود شناسی و رستگاری. واژگان کلیدی: خودشناسی،خودسازی، قرب الی الله، هویت واقعی، حب دنیا.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد