چکیده:
معاد جسمانی که طبق نصوص دینی از اصول مسلم اسلام است هموراه مورد اهتمام متکلمان و فلاسفه بوده است. صدر لمتالهین اولین کسی است که با پایه گذاری حکمت متعالیه توانست بر معاد جسمانی، برهان عقلی اقامه کند. ایشان این نوع از معاد را مبانی بسیار دقیق فلسفی خویش اثبات کرده است. طبق مبانی حکمت متعالیه بدنی که بالذات تحت تدبیر نفس قرار دارد یعنی بدن ما نه این بدن متعین دنیوی عنصری از شئون بلکه نماد مرتبه نازله نفس است و عمل نفس در واقع به واسطه بدن صورت می گیرد. بنابراین هر عملی که از انسان سر می زند و هر خلق و خویی اعم از بد و خوب که او کسب می کند بهواطسه تصور خیالی نفس نسبت به آن، تبدیل به ملکه برای نفوس می شود. و از این ملاک نفسانی بدن ولایه ای در باطن این بدن ایجاد می شود که تمثیل یافته نفس است این مطلب مصحح رابطه ذاتی نفس و بدن است نفس بما هو نفس نمی تواند در هیچ نشئه ای بدون بدن باشد منتهی بدن که در خارج تحقق و تعین پیدا می کند در هر عالمی متناسب با خصوصیات همان عالم است در دنیا بدن عنصری است و در برزخ بدن برزخی که متناسب با عالم برزخ است. تحقق پیدا می کند و در آخرت بدن اخروی که متناسب با قیامت است تحقق پیدا می کند . صدرا معتقد است که نفس به واسطه مرتبه خیالی خود که مجرد و باقی ست، در قیامت بدون مشارکت ماده و فقط از جهت فاعلی، بدنی عینی متناسب با ملکات خود خلق می کند که جنس آن زا ماده اخروی غیر قابل فساد است و هر کس آنرا ببیند می گوید همان است که در دنیا بود. یکی از مخالفان معاد ملاصدرا آقا علی مدرس است که خود حکیمی صدرایی می باشد. او عقیده دارد که نفس در بدن و اجزایش ودایعی به جای می گذارد بنابراین پس از مرگ اجزا به سمت تشکیل بدن کاملی حرکت می مننند و این بدن در آخرت دوباره به نفس ملحق می شود؛ بنابرانی وی معاد جسمانی را به معنای تعلق دوباره بدن دنیوی به نفس مس داند و در رساله حاضر تلاش بر آن است ضمن بیان دقیق مبانی حکمت متعالیه ارتباط ن با معاد جسمانی تبیین گردد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد