چکیده:
تحولات سیاسی در ایرانِ پس از انقلاب، نشان از اختلالات کارکردی دولت¬ها و ظهور اشکال جدیدی از نزاع¬های سیاسی در میان گفتمان¬ها دارد. اساساً تحولات سیاسی و اجتماعى، حاصلِ منازعات معنايى ميان گفتمان‏هاست. تجربه دولت در ایران گویای آن است که گفتمان¬ها با تشکیل دولت هژمونیک می¬شوند. جایگاه پرقدرت قوه مجریه در ساختار جمهوری اسلامی و نسبت مستقیم آن با مسائل و مطالبات مردم، ظرفیت¬ فزاینده¬¬ای برای سلطه دولت ایجاد می¬کند. به همین دلیل انتخابات ریاست ¬جمهوری در ایران، جغرافیای تغییرات گفتمانی را توضیح می¬دهد. گفتمان¬های سازندگی، اصلاحات و اصول‌گرایی عدالت‌خواه که قرائت¬های مختلفی از گفتمان انقلاب اسلامی¬ به¬شمار می¬آیند، هنگامی که بر دولت تسلط یافتند به گفتمان برتر تبدیل شده و «دگرها»ی خود را به حاشیه راندند. حاملان این قرائت¬ها، هر کدام برای تبیین جهان فرهنگی خود ضمن بیان سازه¬های هویتی، تمایزات و غیریت¬ها را با دیگران بر ملا ساختند. در نتیجه هویت¬ها به کانون¬هایی برای ستیز میان نیروهای سیاسی و اجتماعی تبدیل شدند. با ظهور گفتمان¬های جدید، کردارهای هویت‌مند که در طرد رقیبان خود، درنگی نداشت، سامان یافت. اتصال هر یک از این گفتمان¬ها به قدرت، با واکنش سوژه¬های نیت‌مند روبرو گردید. سوژه¬های سیاسی طرد شده از طریق بازنمایی هویت به مقابله با گفتمان دولت مسلط پرداخته و سیاست هویت شکل می¬گیرد. سیاست هویت به امکان¬های سیاسی شدن سوژه‌ها تحت تأثیر هویت، اشاره دارد. هنگامی که گفتمانی مسلط می¬شود و هویت برآمده از گفتمان با منابع قدرت، پیوند برقرار می‌سازد؛ جماعت‌هایی که در این موقعیت به حاشیه رانده می¬شوند از طریق بازنمایی هویت به رقابت و یا مقاومت در مقابل گفتمان مسلط می¬پردازند. این رساله در پی تبیین چرایی و چگونگی واقع¬شدن هویت در کانون نزاع میان دولت، نخبگان سیاسی و توده مردم می¬باشد. بنظر می¬رسد نسبت هریک ازگفتمان¬ها با نظام معنایی سنت و تجدد، پیوند هویت¬های ناشی از گفتمان با قدرت سیاسی و یا اجتماعی و توانایی دولت¬ها در اداره امور کشور بویژه در هویت¬سازی در ایجاد و گسترش منازعات گفتمانی مؤثر بوده است. کلید واژه¬ها: سیاست هویت، گفتمان سازندگی، گفتمان اصلاحات، گفتمان اصول¬گرایی عدالتخواه، جنش اجتماعی جدید.

دانــلود