چکیده:
در شهرهای زیارتی، حرم به عنوان کانون اصلی شهر، عامل به وجود آمدن و تداوم زندگی شهر بوده است. در طول زمان با توسعه کمی زائران و تأکید بر کیفیت زیارت، حرم و فضاهای مرتبط با آن نیاز به توسعه داشته‌اند. مطالعه کالبدی حرم های مطهر و بافت پیرامونی آن‌ها در جهان تشیع، نشان می‌دهد که چگونه رابطه ولایی امام و مأموم بصورت انواع فضاهای باز، نیمه‌باز و بسته طی سلسله مراتبی موزون شکل گرفته است. پرسش اصلی این پژوهش آن است که الگوی مناسب توسعه حرم ها در پیوند با شهر چیست و براساس چه معیارهایی قابل تبیین است؟ توجه به آداب زیارت در شکل‌گیری این الگو از ضروریات محسوب می‌شود. روش تحقیق، با رویکردی کیفی صورت می‌گیرد و از طریق استدلال منطقی، به تحلیل و نقد توسعه‌ها در نمونه های موجود می‌پردازد و از این مسیر، به معیارهای کیفی دست می‌یابد.
الگوی مطرح شده در دستاورد مقاله بر نوعی انعطاف‌پذیری کالبد شهری در مقابل حرم مبتنی است. اساس شکل گیری این ایده معطوف به قرب زائر به امام است. در این راستا، قابلیت‌های بیشتری را برای توسعه، دسترسی مناسب و نزدیک به بقعه و پیوند با شهر در اختیار قرار می‌دهد.

دانــلود