چکیده:
ابن‌تیمیه (661-728ق)، با انتقادهای شدید به مذاهب مختلف، عصمت مطلق انبیا را قبول ندارد و همانند حشویه و برخی از اهل حدیث، عصمت را منحصر به دریافت‌، حفظ و ابلاغ وحی می‌کند؛ اما در غیر این مورد، به عصمت انبیا پیش و پس از بعثت قائل نیست و فرقی بین رسول اکرم(ص) و سایر انبیا نمی‌گذارد. او بر این باور است که آنچه خداوند د‌ر کتابش به آن خبر داده و آنچه از رسول خدا رسیده، توبه انبیا: از گناهانی است که از آنها توبه کرده‌اند. با این توبه، خدا درجات آنها را بالا می‌برد و عصمت انبیا به این است که اقرار به گناهان و خطاها داشته باشند. وی بر این ادعای خود، آیاتی از قرآن را در مورد حضرت آدم، نوح، ابراهیم، یونس، یوسف، داود، سلیمان(ع) و پیامبر اکرم(ص) می‌آورد و استدلال می‌کند که این پیامبران، با توجه به آیات مذکور عصمت مطلق نداشته‌اند‌. این مقاله با روش توصیفی و تحلیلی، ضمن پرداختن به استدلال‌های قرآنی ابن‌تیمیه و نقد و ارزیابی آنها‌، درصدد است با تفسیر صحیح آیات و رفع ابهامات و اشکالات و شاهد مثال‌های قرآنی، عصمت مطلق انبیا، به‌ویژه پیامبر اکرم(ص) را اثبات کند.

دانــلود