چکیده:
چگونگی پاسخ مناسک دینی به‌ویژه دعا و نیایش در تأمین نیاز ذاتی انسان به یک نظام معنابخش، به‌گونه‌ای که وی قادر به دریافت تفسیری معنادار از حیات کوتاه خود در این جهان گردد، مسئله‌ای قابل تامل است که نوشتار حاضر در ذیل کارکرد کلی دین در این رابطه، آن را مورد کاوش قرار داده و بدین منظور این تحقیق کتابخانه‌ای از نوع کیفی، از روش تحلیل مضمون و شیوه فرایند چرخه‌ای تحلیل مشتمل بر مراحل گردآوری داده‌ها، تحلیل احیاگرایانه داده‌ها بهره برده است. در پاسخ به پرسش اصلی «چگونه به‌رغم در حاشیه قرارگرفتن نسبت به عقلانیت مسلط بر افراد و جامعه در عصر مدرن و به‌رغم پیدایش رقبای جدی، دین و مناسک دینی از جمله دعا و نیایش قادر به تأمین نیاز بشر به معنا هستند؟» یافته‌های این پژوهش نشانگر آن است که آموزه‌های دینی بـا آگاه‌سازی بشر نسبت به قـوه ذاتـی او و ارجاع به ذات الهی خویشتن، مجال درنگ و گفت‌وگو با خالق خویش را از طریق دعا و نیایش فراهم می‌نماید تا با اطمینان از یاری و حمایت‌های خداوند، نوعی احساس امنیت و آرامش درونی را تجربه کند و بـا اتکاء و بهـره‌گیـری از ایـن پشتوانه، حیات و مرگ خود را هدفمند و معنا‌دار بداند. بدین‌سان، مناسک دینی به‌ویژه دعا و نیایش با پی‌ریزی زیرساخت‌های معنوی حیات انسان، ‌نیاز ایـن شریف‌ترینِ مخلوقات که در حیاتی مشحون از عادت و حیات بدون تأمل و تفسیر، دستخوش سرگردانی ناشی از فقدان معنا در زندگی شده را تأمین می‌نماید.

دانــلود