چکیده:
از پدیدة التفات به عنوان یکی از تکنیک‌های متعدّد زیبایی‌بخشی یاد می‌شود که سبب آشنایی‌زدایی در متون می‌گردد. چرا که با بهره‌گیری از این صنعت ادبی در حقیقت، ساختار تکراری و یکنواخت کلام که برای مخاطب آشنا شده است تغییر می‌یابد و ادیب با چرخشی ناگهانی در شیوة بیان خویش، از اسلوب دیگری که خلاف روش اوّلی است بهره می‌گیرد. امام علی(ع) به عنوان یک ادیب توانمند از این آرایة ادبی در نامه‌های نهج‌البلاغه بهره‌ها گرفته تا مخاطب را هر چه بیشتر مسحور بیان و مجذوب کلام خود نماید.
در نوشتار حاضر که با روش توصیفی - تحلیلی، به رشتة تحریر درآمده است، نخست توضیحات مختصری پیرامون پدیدة التفات و ارتباط آن با مبحث آشنایی‌زدایی ارائه شده و در ادامه گونه‌های مختلف صنعت التفات در نامه‌های نهج‌البلاغه و تأثیری که این آرایة ادبی در معنا ایجاد نموده، مورد تحلیل و واکاوی قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که مولای متّقیان امام علی‌(ع) به عنوان طلایه‌دار عرصة فصاحت و بلاغت برای تأثیرگذاری هرچه بیشتر بر مخاطب بنا به اغراضی همچون اهمیّت مطلب، تنبیه، تحذیر و تشویق مخاطب، تعمیم موضوع، تغییر در دایرة شمول و گسترش مصداق، احترام و اکرام مخاطب و ... از این ابزار هنری استفاده نموده است.

دانــلود