چکیده:
از جمله سرفصل‏هاى مهم دانش نوپیداى »فلسفه علم اصول«، پرداختن به روش‏ها و رویکردهاى دانش اصول است. دانش اصول که زاییده ضرورت و نیاز دانش فقه در طول تاریخ بوده، تحولات و تطورات ساختارى و متدیک بسیارى داشته است. مقایسه الذریعة مرحوم سید با آثار اصولیان معاصر و نگاهى گذرا به ادوار تاریخى اصول، این تحولات را به‏خوبى نمایان مى‏کند.
این تحولات را مى‏توان از جمله، محصول رویکردهاى متفاوت اصولیان و روش‏هاى مختلف ایشان دانست که به تناسب تحولات محیطشان بدان‏ها پرداخته‏اند.
طرح مباحث نوپیدایى همچون اصول فقه حکومتى که برآمده از فقدان پاره‏اى مباحث مهم ناظر به فقه حکومت - فقه حکومتى - و اعتقاد به پاسخ‏گو نبودن اصول فقه موجود در تأمین نیازها و دغدغه‏هاى حوزه حکومت است، بر ضرورت این بازخوانى مى‏افزاید; چراکه انشعاب در علمىِ بنیادى همچون اصول اگر هم مطلوب باشد، باید پس از یقین به اتمام ظرفیت موجود و مطلوب آن باشد; و نه این‏که آسیب‏هاى قابل مدیریت و کاستى‏هاى اندک را که به احتمال فراوان قابل تدارک‏اند، معبرى براى در هم ریختن آن، قرار دهیم.
در این مقاله تلاش شده تا ضمن اشاره به این روش‏ها و رویکردها، آسیب‏شناسى اجمالى‏اى از رویکردها و روش‏هاى دانش اصول نیز گزارش شود.

دانــلود