چکیده:
شعر علوی یکی از شاخه‌های شعر آیینی است که به توصیف شخصیت و فضایل حضرت علی7 و اظهار ارادت شاعران نسبت به ایشان می‌پردازد و به لحاظ الگوسازی از یک انسان کامل اهمیت زیادی دارد. بررسی لایه‌های سبکی این گونه شعر ما را به درک و تفسیری بهتر از آن می‌رساند. کاربرد واژگان دینی و تازه، عینی بودن واژگان، ساخت سادۀ جملات در اغلب موارد از ویژگی‌های برجستۀ زبانی این اشعار است. آهنگ و تناسب موسیقیایی واژه‌ها و نشان‌دار بودن آن‌ها و هم‌چنین ساختار تعابیر و پویا بودن از دیگر ویژگی‌های این نوع شعر به شمار می‌آید. بنابراین برای تبیین گسترۀ سبک، مشخصه‌های زبانی همراه با ویژگی‌های بلاغی و قلمرو اندیشه‌های شاعران به طور موازی در خدمت اهداف کلی شعر بررسی می‌گردد. این مقاله به شیوۀ توصیفی، تحلیلی لایه‌های سبکی اشعار علوی بعد از انقلاب اسلامی را بررسی می‌نماید و تکامل اشعار را در چهار لایۀ آوایی، واژگانی، نحوی و بلاغی نشان می‌دهد. بر اساس یافته‌های این پژوهش این اشعار در حوزۀ واژگان و تصاویر دارای برجستگی است.

دانــلود