چکیده:
در جوامع کنونی، ارتباطات سیاسی، در قالب روابط بین‌الملل بیشتر شکل می‌گیرد می‌دهد اما این ارتباطات، به دلیل ماهیت سوداگرایانه روابط سیاسی، کمتر زمینه وفاق بین‌فرهنگی را فراهم می‌کند؛ بنابراین، نیاز جامعه جهانی به گسترش سایر عرصه‌های ارتباطی، به‌ویژه، ارتباطات علمی، به‌شدت احساس می‌شود. ارتباطات علمی، زمینه‌ساز ارتباطات فرهنگی، به شیوه‌های مختلف است که مهم‌ترین آن، به‌لحاظ ایجاد وفاق، گفت‌وگو میان اندیشمندان است که با توجه به ویژگی‌های خاص خود، می‌تواند یکی از پرفایده‌ترین راه‌های انتقال معلومات و یافته‌ها باشد.
بر اساس نظریه گفت‌وگوی «دیوید بوهم» که بر محور «ارتباط»، «خلاقیت» و «تحمل» مبتنی است، اندیشمندان علمی‌ و گفت‌وگوکنندگان در درجه اول، بشنوند، سپس بر پایه پارادایم‌های فکری- فرهنگی خویش همدیگر را ادراک نمایند. در این مقاله، با الهام از چارچوب مفهومی ‌فوق، گفت‌وگوهای علمی ‌پروفسور «برونو لاتور»، با نمایندگان حوزوی، در شهر قم، به روش تطبیقی مورد بررسی انتقادی قرار گرفته است. نتایج نشان می‌دهد، با وجود این‌که اصل برگزاری چنین نشست‌هایی قابل ستایش و دارای آثار و موفقیت‌های خوبی بوده است، اما به دلیل عدم توفیق در اشتراک مبانی، فاقد «تفاهم علمی» و با حداقل کارکرد ارزیابی می‌شود. مقاله به‌طور ضمنی ایده تقویت ارتباطات علمی ‌با ارتباطات پیشینی و پسینی را توصیه می‌کند.

دانــلود