چکیده:
مسلمانان از زمان ورود به منطقه دکن به دو گروه اجتماعی آفاقی و دکنی تقسیم شدند. آفاقی­ها که از ایران و عراق به دکن رهسپار شده بودند به دلیل برخورداری از علم، ادب و رفاه کامل یا نسبی اقتصادی به سرعت در لایه­های اجتماعی شهری دکن نفوذ کردند و حتی در دربار حکومتی، مناصب حساسی را در اختیار گرفتند. این امر، زمینه‌ساز رقابت پیوسته با مسلمانان بومی و محلی شد که به دکنی معروف بودند. با تأسیس حکومت بهمنیان و حکومت‌های شیعی پس از بهمنیان، منازعات آفاقی‌ها و دکنی‌ها رو به افزایش نهاد.  مقاله پیش رو بر آن است به روش وصفی ـ تحلیلی، عوامل مؤثر بر مناسبات آفاقی­ها و دکنی­ها در حکومت بهمنیان و حکومت‌های محلی شیعه مانند قطب­شاهیان، عادل­شاهیان و نظام­شاهیان را در قرن‌های نهم تا یازدهم هجری در محدوده دکن هند بررسی کند. یافته­های پژوهش نشان می‌دهد که علاوه ­بر سیاست سلاطین نخستین بهمنی، پیشینه علمی و ادبی آفاقی­ها و به رسمیت شناخته شدن مذهب تشیع در حکومت­های محلی دکن موجب قدرت‌گیری آفاقی­ها و برانگیخته­ شدن دکنی­ها و در نهایت قتل­عام و سرکوب آفاقی­ها شد.

دانــلود