چکیده:
نظریه «دین حداکثر» کوششى است مؤمنانه براى توجیه تلقى ویژه‏اى از دین; تلقى‏اى که، به زعم نگارنده، قادر به رویارویى اصولى و منطقى با سؤالات اساسى‏اى است که دین در عصر حاضر با آن روبه‏روست.
1. انتظار درست و بجا از دین چیست؟ 2.چگونه مى‏توان خلوص دین را حفظ کرد و در عین‏حال به پویایى و کارایى آن لطمه نزد؟ به عبارت دیگر، آشتى دادن ثبات و تغییر به چه طریقى امکان‏پذیر است؟ 3.تعارض علم و دین چگونه قابل تبیین و رفع است؟
این نظریه از آن جهت که مؤمنانه است، در مقام پاسخ به سؤالات فوق، همواره نگران تصویب دین است. نگارنده واقف است که این سه مقوله، مستقل از یکدیگر نیستند. مطرح کردن این سؤالات به‏صورت مجزا صرفا به‏خاطر پیروى از عرف کلامى است. در هر صورت، از آنجا که دادن جواب به یکى نمى‏تواند بدون توجه به پاسخ سایر سؤالها انجام پذیرد، سازگارى جوابها را همواره مدنظر داشته‏ایم. این‏که آیا این نظریه در نیل به اهداف خود موفق و در مدعاهاى خود صادق است‏یا نه، مطلبى است که نقادى، آن را روشن خواهد ساخت. به نظر ما مقصود اصلى هر فعالیت نظرى باید ایجاد تحرک بیشتر در فضاى فرهنگى جامعه اسلامى به منظور نیل به پاسخهایى باشد که بر روى آنها وفاق نسبى بیشترى قابل حصول باشد. این چیزى است که براى آینده نظام اسلامى، بلکه از آن مهم‏تر، براى آینده دین و دیندارى، همچون آب براى حیات گیاه ضرورت تام دارد.

دانــلود