چکیده:
مقاله حاضر, ادامه مقاله اى است که در شماره قبلى به چاپ رسید و دو مورد دیگر از استثناهاى جواز نقل به معنا در این مقاله طرح و بحث شد. از نظر نویسنده سیره اصحاب ائمه در ثبت عین الفاظ دعا و سجع موزون و نثر روان و شیرین ادعیه نشان دهنده لزوم مراعات الفاظ در ادعیه است. از نظر وى, به خاطر از دست رفتن قرائن و تغییر و تحول زبان با مرور زمان, نقل به معنا بعد از دوره تدوین جایز نیست; زیرا در اغلب موارد به آن نمى توان اطمینان کرد. در پایان این بخش نتیجه گرفته مى شود که اغلب روایات موجود در میان کتب شیعه, نقل به معنا هستند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد