چکیده:
 عصمت بخارایی از شاعران نامدار ماوراء النهر در اواخر قرن هشتم و اوایل قرن نهم بود. اشعار او در زمان حیاتش رواج و روایی فراوانی داشت. وی به روایتی در سال 829 و به روایت دیگر در 840 ق درگذشت. بساطی سمرقندی و خیالی بخارایی از شاگردان او بودند و سلطان خلیل نوۀ تیمور، برای او احترام زیادی قائل بود.  دیوانی که از عصمت بخارایی موجود است، دربردارندۀ 7500 بیت شعر اعم از قصاید، غزلیات، قطعات، رباعیات، ترجیعات و مفردات ‌است. این کتاب با اینکه یک نوبت در سال 1366 به چاپ رسیده، فاقد ویژگی‌های یک تصحیح علمی است. در بررسی نسخۀ چاپی و چند دستنویس کهن دیوان عصمت بخارایی، مشخّص شد که در سدۀ نهم هجری یکی از گردآورندگان دیوان عصمت، رباعیات کمال اصفهانی، انوری، اوحدی مراغه‌ای و دیگران را به دیوان او الحاق کرده است. همچنین، برخی از رباعیات مسلّم شاعر، از چشم مصحّح دیوان او پوشیده مانده است. هدفِ این مقاله، بررسی این دو موضوع است.    

دانــلود