چکیده:
فهم آرای ایمانوئل کانت و تلقی درست از آن‌ها تنها با توجه به فضای سوبژکتیویستی فلسفة نقادی وی امکان‌پذیر است. از این‌رو، در بررسی دیدگاه وی در باب وجود نیز به حتم باید بنیان‌های فکری او، مانند تفکیک نومن از فنومن و انسداد باب علم به نومن خارجی، لحاظ گردد. کانت وجود را از ساحت واقعیت عینی خارجی به مقولة ذهنی فروکاسته و در ساحت ذهن نیز با انکار وجود اسمی (محمولی)، تنها وجود حرفی را پذیرفته است. بدین ترتیب، کانت وجود را ساحتی از ساحت‌های واقعیت به شمار نیاورده، آن را امری کاملاً ذهنی می‌انگارد. در حیطة ذهن نیز، وجود مفهومی در کنار سایر مفاهیم نیست تا با حمل آن بر یک موضوع، مفادی به محتوای موضوع یاد شده افزوده شود بلکه وجود رابطی میان موضوع و محمول (در هلیت مرکب) یا خود موضوع (در هلیت بسیط) را وضع می‌کند.

دانــلود