چکیده:
مسئله علم پیشین الهی و تعارض آن با اختیار انسان یکی از قدیمی ترین موضوعات مطرح درادیان ابراهیمی است.پاسخهایی که تا کنون به این شبهه داده شده با رویکرد مطلق بینی مفاهیم مورد استفاده بوده است.هدف از این پژوهش که با روش تحلیلی - انتقادی پس از گردآوری داده ها از منابع موجود صورت گرفته این است که با کمک گرفتن از علوم روز خصوصا نتایج حاصل از نظریه نسبیت اینشتین با رویکرد نسبی بینی به این شبهه قدیمی پاسخ دهد.

از آنجا که بر اساس نظریه نسبیت حادثه ای که از دید ناظر زمان مند در آینده رخ میدهد برای ناظری بی زمان در لحظه حال رخ میدهد این پژوهش نتیجه میگیرد که آنچه که علم پیشین نامیده می شود در واقع از منظر ناظر انسانی علم پیشین است و از منظر ناظری بی زمان چه این ناظر موجودی مادی و ذاتا" زمان مند باشد که سببا" و براساس نظریه نسبیت بی زمان شده باشد و چه موجودی همانند خدا غیر مادی و ذاتا" بی زمان باشد علم به زمان حال محسوب می شود. درنتیجه علم موجود بی زمان به این دلیل که همواره علم به زمان حال است هرگز با اختیار انسان در تعارض قرار نمی گیرد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد