چکیده:
دو واژه سبّ و لعن از واژگانى‏اند که مرز روشنى براى آنها تعریف نشده است. شمارى از اهل نظر هرگونه لعنى را سبّ دانسته و با توجه به نهى قرآن از آن، هرگونه لعنى را ناروا شمرده‏اند. در این مقال، از معناى لعن و سبّ در لغت و تفاوت آن دو در قرآن، سخن به میان آمده است و به مرزبندى مفهومى آن دو پرداخته شده است و با توجه به تکرار لعن در قرآن که گناهکاران زیادى را در بر مى‏گیرد، موارد آن احصاء شده و لعن کنندگان، لعن شوندگان و موارد لعن و علت آن مشخص شده‏اند و فسق، ملاک آن شناخته شده است. زیرا در بسیارى از موارد، لعن شدگان به جهت فسق‏شان لعن شده‏اند. در عین حال این نکته بیان شده است که با توجه به جواز لعن در لعان، مرتکب کبیره را مى‏توان لعن کرد و لعن کسى همیشه مساوى با کفر وى نیست، گر چه برخى لعن یزید را به جهت کفرش مى‏دانند. به این نکته نیز توجه داده شده که انسان نباید به لعن عادت کند، بلکه لازم است مسلمانان از لعن یکدیگر خوددارى کرده و باعث نزاع و درگیرى نشوند، آن گونه که امام على توصیه مى‏فرمود.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد