چکیده:
محمد بن مرتضى بن محمود مشهور به ملامحسن فیض کاشانى یکى از عالمان بزرگ
عهد صفوى است. او در سال 1007 قمرى در کاشان به دنیا آمد و پس از تحصیلات اولیه
در کاشان، به تکمیل دانش و فضل خود در مهاجرت به اصفهان، شیراز و قم پرداخت.
فیض از عالمان فعال در عرصه‏هاى اجتماعى، سیاسى و فرهنگى این دوره بود. در این
راستا با تصدى امامت جمعه و جماعت به پیشنهاد شاه عباس دوم و شاه صفى، در ترویج
احکام دین و امور اجتماعى و فرهنگى مردم اهتمام مى‏ورزید و با تألیف آثارى در
زمینه‏هاى فقهى، فلسفى، اخلاقى و تفسیرى خدمت ارزشمندى به فرهنگ تشیع کرد. اهتمام به وحدت و الفت میان مؤمنان و احتراز از اختلاف و تفرق، یکى از
موضوعات مورد تأکید فیض کاشانى در اکثر آثار سیاسى و اخلاقى اوست. او در رساله
«آئینه شاهى» که خطاب به شاه عباس دوم نگاشته است، هدف اساسى سیاست وحکومت را انتظام و الفت اجتماعى دانسته و معتقد است ضرورت حکومت در زندگى
اجتماعى انسان‏ها براى آن است «تا جمعیت ایشان نظام گیرد و اسباب تعیش ایشان انتظام
یابد».

دانــلود