چکیده:
در این متن، رمز اینکه قرآن بر شاعر نبودن پیامبر)ص( تأکید مى‌ورزد مورد بررسى قرار گرفته است. نویسنده قصد دارد به این سؤالات پاسخ دهد: 1. چرا قرآن درباره شعر و شاعران نظر خوشى ابراز نداشته است؟ 2. چرا عرب به پیامبر اتهام شاعرى مى‌بستند، با اینکه شعر افتخار عرب بود؟ و 3. چرا قرآن به شدت در برابر این اتهام واکنش نشان داد و آن را تکذیب کرد؟ نویسنده پس از اشاره به پاسخهاى مفسّران، که به جاى خود مفید و روشنگر است، مسأله را با نگاه جامعه‌شناسى تفسیرى )تفهمى(، و با نگاه به یک رفتار معنى‌دار اجتماعى - اتهام شاعرى - بررسى کرده است، و با پا گذاشتن به فرهنگ عصر نزول، و اعتقاد خاص مردم جاهلیت نسبت به شاعران، گوشه‌اى دیگر از مسأله را باز نموده است. از آنجا که شعر در جاهلیّت براساس احساسات و خشم سروده مى‌شد وسیله گمراهى مردم بود؛ نه حرکت جامعه به سوى رشد و تعالى، بنابراین قرآن این‌گونه اشعار و شاعران را مذمّت مى‌کند. از سوى دیگر به دلیل تصورى که عرب آن زمان از ماهیت، منبع الهام - جنّ شاعر - و کارکرد شعر داشتند، متن قرآنى درصدد بود که وصف شعر بودن را از خود و صفت شاعرى را از محمد)ص( نفى کند. چرا که شعر، مشوه جلوه دادن حقایق بود و قرآن، بازسازى واقعیت خارجى بود.

دانــلود