چکیده:
هدف این مقاله، بررسی روش‌های رشد دین‌پژوهی اساتید بر اساس اقدام‌پژوهی است. این تحقیق از نوع کاربردی بوده و برای اجرای آن از روش توصیفی‌پیمایشی استفاده شده است. جامعۀ آماری شامل 503 عضو هیأت علمی در دانشگاه اصفهان بود که 106 عضو هیأت علمی در دانشگاه اصفهان از طریق نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای متناسب با حجم به‌عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات از پرسشنامه محقق‌ساخته استفاده شده است. به‌منظور برآورد روایی، از روایی محتوا استفاده شده است. اعتبار پرسشنامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ ( 98/0) محاسبه گردیده است. نتایج نشان داد، میانگین نمره تاثیر روش‌های رشد دین‌پژوهی اساتید در حیطه‌های تشخیص مسئله، تغییر مسئله، ارزیابی مسئله، برنامه‌ریزی تدریس و فعالیت‌های آگاهانه، بیشتر از میانگین فرضی(3) است؛ بنابراین راهکارهای مطرح‌شده در این حیطه‌ها از لحاظ مؤثربودن در روش‌های رشد دین‌پژوهشی به اساتید، بیشتر از سطح متوسط است. همچنین بین نظرات پاسخ‌دهندگان در خصوص روش‌های رشد دین‌پژوهشی در حیطه‌های مذکور، تفاوت وجود داشته است(001/0 = p). در میان حیطه‌های بالا حیطۀ تشخیص مسئله بیشترین میانگین نمره را داشته است (87/3 ). همچنین بین نظرات پاسخ‌دهندگان در خصوص روش‌های رشد دین‌پژوهشی اساتید، بر حسب جنسیت تفاوت مشاهده شده است(05/0 ≥ p )؛ اما بین نظرات پاسخ‌دهندگان در خصوص روش‌های رشد دین‌پژوهشی اساتید بر حسب سابقۀ خدمت و مرتبۀ علمی تفاوت معناداری مشاهده نشده است.

دانــلود