چکیده:
فرقه معتزله یکی از مهم‌ترین مذاهب کلامی اسلام بود. این فرقه در متن پرغوغای تحولات نیمه دوم قرن اول هجری، توسط واصل بن عطا بنیان‌گذار آن در بصره به وجود آمد و رشد کرد. این فرقه نقش مهمی در تحولات علمی، فقهی، سیاسی و کلامی و... داشته است. با توجه به این که در اواخر دوره اموی ظهور کرد چون در این موقع بنیامیه سرگرم خلافت بودند. لذا مانع تبلیغات‌شان نشدند اما همین که عباسیان روی کار آمدند و سیل آراء و نظریات بیگانگان در عالم اسلامی سرازیر، و شرک و الحاد کفر و زندقه شایع شد گروهی باید به مقابله با آن‌ها میپرداخت که عقل را حجت دانسته و به روش استدلال عقلی آگاه باشند. لذا دستگاه خلافت عباسی برای حفظ موقعیت سیاسی خود چاره را در این منحصر دید که از معتزله حمایت کند؛ زیرا آن‌ها قدرت جدلی بسیار قوی داشتند و برای مخالفین مذهب اسلام حربه‌ای قوی بودند. آنها نیز این رسالت را بر دوش گرفتند و به خوبی از عقاید اسلامی دفاع کرده و شبهات مخالفان را پاسخ دادند و گروه بسیاری را به آیین اسلام رهنمون کردند. این نوشتار سعی دارد فرقه معتزله و روابط آن با خلافت عباسی تا زمان متوکل (132-‎232ه) را مورد بررسی قرار دهد. واژه‌های کلیدی: معتزله، عقل‌گرایی، رابطه، خلافت عباسی، متوکل.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد