چکیده:
آن روز حال غریبی داشتم. ناله‏ های جان ‏خراشِ دل که در کام هوس می ‏سوخت، روح و روانم را به شدت می ‏آزرد. آری، هوس‏کریه وجودم، با امواج نگاه تبانی کرده بود؛ یک نگاه غلط داشت باورهایم را در حاشیة گُسل سقوط قرار می ‏داد. لحظه ‏ای فکر کردم، دریافتم که باید در نخستین گام: اشک ندامت از دیدگان جاری شود، تا سوزش هوس را در شرارة دوزخی دل خاموش سازد. دیده و دل در همراهی صمیمانه با یک‏دیگر، باید به تقویت قوای اعتقادی روی ‏آورند.دیدگان با تماشای ژرف جلوه‏ های درخشان کلام وحی و دل با درک مفاهیم بلندش، بار دیگر خود را بیارایند.در پیروی از عترت پاک پیامبر(ص) لحظه ‏ای درنگ نکنند... .

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد