چکیده:
شهر گز با جمعیت 21911 نفر ( طبق سرشماری 1390 ) در 18 کیلومتری شمال شهر اصفهان و در کنارة شرقی اتوبان اصفهان به تهران واقع شده است. این شهر طبق تقسیمات جدید کشوری جزء بخش مرکزی شهرستان شاهین‌شهر و میمه محسوب می‌گردد؛ ولی از لحاظ تاریخی همواره جزئی از منطقة « بُرخوار » بوده و به همین جهت به « گزِ بُرخوار » معروف است.منطقة برخوار که در تداول « بُلخار » نامیده می‌شود، دشتی است وسیع که از سمت جنوب به شهر اصفهان، از شمال و شمال‌غربی به نطنز و میمه، از مشرق به اردستان و از طرف مغرب به نجف‌آباد محدود می‌گردد. دشت برخوار که در منابع قدیمی از آن به عنوان نخستین منزلگاه بین اصفهان و قم و کاشان و ری نام برده‌اند؛ دارای آب‌وهوایی نیمه‌صحرایی، گرم و خشک در تابستان؛ و سرد و خشک در زمستان است. به علت خشکسالی‌های اخیر و در نتیجه پایین رفتن سطح آب‌های زیرزمینی، منطقه دچار کم‌آبی گردیده؛ و بیشتر قنات‌ها و چاه‌های آن خشک شده است. همچنین از طرف مشرق، بیم پیشروی کویر اردستان به قسمت بزرگی از این منطقه وجود دارد. به علت دوری از زاینده‌رود و نداشتن رودخانه دائمی، چاه‌های آن عمیق و آب چاه‌ها نیز شور است.اثر حاضر نتیجة تحقیقی میدانی است که کار گردآوری مواد گویشی آن در سال‌های 1373 و 1374 انجام گرفت. تحقیق تکمیلی دیگری نیز برای رفع برخی ابهامات در تابستان سال 1381 به انجام رسید. در این تحقیق عمدتاً از چهار گویشور منطقه کمک گرفته شد که عبارت‌اند از: آقایان رمضان‌علی ناظریان ( متولد 1324 )، نانوا، فقط دارای سواد خواندن؛ احمد فاضل ( متولد 1338 )، عضو هیأت علمی دانشگاه امام حسین؛ مسلم هادیان (متولد 1320)، بقال، بی‌سواد؛ و مشهدی علی هادیان ( متولد 1298 )، بقال، بی‌سواد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد