چکیده:
«حاج آقا بزرگ عراقى» ، در رفتار و گفتار خود به رسول خدا(ص) تأسی کرده بود. وی دنیا را با تمام زرق و برق‏هایش رها كرد و هستى ‏اش را محو بندگى خدا نمود و به درجه عبودیت نائل شد. او در این درجه توقف نكرد و به دنبال مقتداى خود «رسول خدا(ص)» با قلبى لبریز از عشق و محبت به بندگان خدا، شب و روز خود را با همه ظرفیت ‏هایش در اختیار مردم شهر خویش قرار داد و پناه و تكیه‏ گاه آنان شد. از این رو بود كه مردم او را به امامت و امارت شهر خویش برگزیدند و چنین بود كه او «امیر شهر» شد.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد