چکیده:
«خودتنهاگروی» یکی از چالش¬های مهم و جاری در فلسفه¬ی مغرب زمین است که درباره¬ی آن مباحث گسترده¬ای ارائه گردیده و از جهات مختلف، مدار نزاع بوده و نقدهایی به خود دیده است؛ اما خودتنهاگروی -از گذشته تا کنون- در نگاه بسیاری از نظریه¬پردازان غربی، به عنوان دیدگاهی انگاشته می-شود که با استدلال¬های عقلی، نمی¬توان نادرستی آن را نمایاند. در این پژوهش که برپایه روش تحقیق کتابخانه¬ای به همراه تحلیل عقلی، سامان یافته است در گام نخست، خودتنهاگروی و اقسام آن -به¬ویژه «خودتنهاگروی وجودشناختی» و «خودتنهاگروی معرفت¬شناختی»- شناسانده شده است. در گام دوم، نسبت خودتنهاگروی با دو جریان فلسفی «عقل¬گرایی» و «تجربه¬گرایی» بررسی و نقش هر یک از آن دو در زمینه¬سازی برای پیدایش یا گسترش و تقویت خودتنهاگروی نمایان گردیده است همچنین در ضمن این مباحث، ادله¬ای که گاه برای اثبات یا تأیید مدعای خودتنهاگروی، سودمند انگاشته شده¬اند به تفصیل بررسی و ناکارآمدی آنها تبیین شده است. در گام سوم، چیستی علم بدیهی و اقسام و جایگاه آن بررسی شده و گریزناپذیری خودتنهاگرا از پذیرش تحقق معرفت حقیقی-به معنای ادراک مطابق با واقع- و نیز گونه¬های یاد شده برای علم -یعنی «علم حضوری» و «علم حصولی»، «تصور» و «تصدیق»- تبیین شده است، افزون¬براین «انکارناپذیری صدق اصل امتناع تناقض» و نیز «نقش¬های معرفتی» آن شناسانده و چرایی ملزم بودن خودتنهاگرا به پذیرش آنها اثبات شده است. بافراهم آمدن مقدمات لازم برای نقد خودتنهاگروی، در گام چهارم، پس از تبیین مبانی و نتایج معرفت¬شناختی خودتنهاگروی، «امکان نظام-سازی معرفت» با ارائه «الگوی ابتنا»، اثبات گردیده و برپایه آن، دو استدلال عقلی بر نادرستی خودتنهاگروی اقامه شده است. افزون¬براین با ارائه راه¬کار «تنبیه»، چگونگی آگاه ساختن خودتنهاگرای وجودشناختی و خودتنهاگرای معرفت شناختی، بر نادرستی خودتنهاگروی نیز شناسانده شده است. واژگان کلیدی: خودتنهاگروی، واقع¬نمایی، بدیهیات، نظام¬سازی معرفت، معرفت¬شناسی، مبناگروی

دانــلود