چکیده:
آزادی که یکی از ابعاد وجودی انسان و یکی از طبیعی ترین حقوق انسانهاست، در چهارچوب نظریه گفتمان یکی از دال‌های شناوری است که در گفتمان‌های گوناگون تفاسیر و معنایی متفاوت پیدا می کند. در ایران پس از انقلاب نیز از دو گفتمان سیاسی لیبرال و فقاهتی، در نهایت این گفتمان سیاسی فقاهتی بود که توانست تفسیر خود از آزادی را بر کرسی اذهان عمومی جامعه ایران بنشاند و مورد قبول توده مردم واقع شود پس از تقسیم به دو گفتمان سیاسی چپ و راست، این تفسیر به گونه‌ای متفاوت از هم رخ مینمود تا آن حد که هر یک با ارائه تفسیری منطقی و دینی از آزادی سعی در تصرف افکار جامعه به نفع خود داشته تا بتوانند رقیب را از میدان به در کند. غافل از آنکه رقیب باز چهره ترمیم می نماید و به گونه‌ای دیگر رخ مینمایاند. این رساله درصدد ارائه این تغییرات و تفاسیر متعدد از آزادی، در منازعات گفتمانی پس از انقلاب است که هر یک درصددند با مصادره مدرنیته و دین به نفع خود بر قامت آزادی لباس مشروعیت و مقبولیت پوشانند. گفتمان سیاسی لیبرال را می توان متاثر از اندیشه های مدرنیته دانست که سعی می کند دین را بر آن منطبق سازد برخلاف گفتمان های دیگر جمهوری اسلامی ایران که همگی درصدد انطباق مدرنیته با دینند اما با این تفاوت که گفتمان سیاسی چپ با برداشت حداقلی از دین محدوده وسیع تری را برای آزادی در نظر می گیرد به خلاف گفتمان سیاسی راست که آزادی را در محدوده کمتر به تصویر می کشاند.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد