چکیده:
با ظهور فناوری­های اطلاعاتی و ارتباطاتی و گسترش اینترنت و شبکه­های اجتماعی، کنشگری روحانیت شیعه وارد صحنۀ­ جدیدی به‌نام کنشگری مجازی شده است. کنشگری مجازی در بستر فضای مجازی و شبکه­های اجتماعی، بین کنشگر و مخاطب صورت می­گیرد. به هرگونه فعالیتروحانیون که با هدف رساندن پیام دین به مخاطبان در بستر شبکه­های اجتماعی انجام می­شود، کنشگریروحانیت در شبکه­های اجتماعی اطلاق می­گردد. کنشگری روحانیت در شبکه­های اجتماعی، عملی بی‌قیدوشرط نیست، بلکه نیازمند اصول و آیین­نامۀ اخلاقی است. این نوشتار به دنبال آن است که مهم‌ترین مصادیق اجرایی اصول اخلاقی را به‌عنوان کدهای اخلاقی در کنشگری روحانیت در شبکه­های اجتماعی شناسایی و بررسی کند. این تحقیق از نوع تحقیقات نظری و اسنادی است و از نظر روش گردآوری و تحلیل اطلاعات، کیفی محسوب می‌شود. اطلاعات تحقیق با روش استقرا و مشاهدۀ کنشگران جمع‌آوری و با کمک منابع اسنادی تفسیر شده‌اند.

دانــلود