نظریه ی جبران خسارت عدم النفع محقق الحصول در فقه امامیه
نویسندگان:
سید ابوالقاسم نقیبی
،
روح الله زارچی پور
،


مقاله نشریه: جستارهای فقهی و اصولی » سال 1398 شماره 100
چکیده:
چکیده
خسارت عدمالنفع، خسارت ناشی از محرومیت از نفعی است که در صورت فقدان عمل زیانبار، یا با اجرای تعهد بوسیله متعهد برای متعهدله پدید میآید؛ اعمّ از اینکه نفع مذکور ناشی از مال معیّن یا شخص معیّن باشد یا نفعی باشد که صرفاً از انجام عمل مورد تعهد حاصل میشود. فقیهان امامیه در زمینه جبران خسارت عدمالنفع اتفاق نظر ندارند؛ برخی قائل به عدم جواز آن شده و در تقابل بعضی دیگر به جواز جبران خسارت عدمالنفع قائل هستند. قائلین به عدم جواز، به عدم صدق عنوان ضرر بر خسارت عدمالنفع، عدم مالیّت منافع بالقوه، عدم موجودیت فعلی نفع و فقدان رابطه سببیّت استناد جستهاند، ولی قائلین به جواز به قاعدهی لا ضرر، اتلاف و تسبیب، مالیّت منافع، بناء عقلاء استناد جسته اند. با امعان نظر در ادلهی موافقین و مخالفین جبران خسارت عدمالنفع در مییابیم که موافقین برخی از مصادیق عدمالنفع را مشمول ادلهی جبران خسارت دانستهاند و مخالفین بعضی دیگر از مصادیق عدمالنفع را غیر قابل جبران دانستهاند. از این رو در این نوشتار خسارت عدمالنفع محققالحصول قابل جبران به شمار آمده و خسارت عدمالنفع محتمل الوقوع غیر قابل جبران دانسته شده است. ملاک تمیز خسارت عدمالنفع محقق الحصول از محتمل الوقوع در این است که بین خسارت عدمالنفع محقق الحصول با فعل محروم کننده، رابطهی سبببّیت انحصاری احراز میشود در حالی که چنین رابطهای در خسارت عدمالنفع محتمل الوقوع محرز نمیباشد.
چکیده
خسارت عدمالنفع، خسارت ناشی از محرومیت از نفعی است که در صورت فقدان عمل زیانبار، یا با اجرای تعهد بوسیله متعهد برای متعهدله پدید میآید؛ اعمّ از اینکه نفع مذکور ناشی از مال معیّن یا شخص معیّن باشد یا نفعی باشد که صرفاً از انجام عمل مورد تعهد حاصل میشود. فقیهان امامیه در زمینه جبران خسارت عدمالنفع اتفاق نظر ندارند؛ برخی قائل به عدم جواز آن شده و در تقابل بعضی دیگر به جواز جبران خسارت عدمالنفع قائل هستند. قائلین به عدم جواز، به عدم صدق عنوان ضرر بر خسارت عدمالنفع، عدم مالیّت منافع بالقوه، عدم موجودیت فعلی نفع و فقدان رابطه سببیّت استناد جستهاند، ولی قائلین به جواز به قاعدهی لا ضرر، اتلاف و تسبیب، مالیّت منافع، بناء عقلاء استناد جسته اند. با امعان نظر در ادلهی موافقین و مخالفین جبران خسارت عدمالنفع در مییابیم که موافقین برخی از مصادیق عدمالنفع را مشمول ادلهی جبران خسارت دانستهاند و مخالفین بعضی دیگر از مصادیق عدمالنفع را غیر قابل جبران دانستهاند. از این رو در این نوشتار خسارت عدمالنفع محققالحصول قابل جبران به شمار آمده و خسارت عدمالنفع محتمل الوقوع غیر قابل جبران دانسته شده است. ملاک تمیز خسارت عدمالنفع محقق الحصول از محتمل الوقوع در این است که بین خسارت عدمالنفع محقق الحصول با فعل محروم کننده، رابطهی سبببّیت انحصاری احراز میشود در حالی که چنین رابطهای در خسارت عدمالنفع محتمل الوقوع محرز نمیباشد.
نظریه ی جبران خسارت عدم النفع محقق الحصول در فقه امامیه
3/21/2019 12:00:00 AM
برای این سند علمی فایلی وجود ندارد
نظریه جبران خسارت عدم النفع محقق الحصول در فقه امامیه
نویسندگان:
روح الله زارچی پور
،
سید ابوالقاسم نقیبی
،
مقاله نشریه: جستارهای فقهی و اصولی » سال 1397 شماره 2
جبران خسارت عدمالنفعِ ناشی از تأخیر تأدیه در نظام بانکی
نویسنده:
سیدامراله حسینی
،
مقاله نشریه: فقه » سال 1397 شماره 94
شرط عدم مسئولیت در فقه امامیه و حقوق افغانستان
نویسنده:
محمدجواد اصغری
،
مقاله نشریه: پژوهش نامه فقهی » سال 1390 تابستان 1390 شماره4
اعاده حیثیت و جبران خسارت معنوی ناشی از دعاوی کیفری
نویسنده:
جواد فخار طوسی
،
کتاب: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی - 1394
مقایسه قواعد حاکم بر بیمه بدنه اتومبیل و شخص ثالث در جبران خسارت
دانشجو:
سیّد علی رضوی
، استاد راهنما:
محمّد صالحی مازندرانی
،
پایاننامه: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه قم - دانشکده حقوق - 1394 - [کارشناسی ارشد]
نقد و بررسی قابلیت جبران کلیه ی خسارات در فقه اسلامی، نظام حقوقی ایران و نظام حقوقی انگلستان
استاد راهنما:
هدایت الله ساطانی نژاد
، استاد مشاور:
ابراهیم عبدی پور فرد
،
محمد صالحی مازندرانی
، دانشجو:
مهدی خادم سربخش
،
پایاننامه: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری - دانشگاه قم - دانشکده حقوق - 1394 - [دکترای تخصصی]
نظریه ی تفسیری نوپراگماتیسم
نویسنده:
دکتر احمد واعظی
،
مقاله نشریه: اندیشه دینی » سال 1390 زمستان 1390 شماره41