چکیده:
اختلافات و تعصبات مذهبی بین مذاهب در دوره‌های مختلف تاریخی، ناشی از عدم عمل به دستورات قرآنی و بی‌تقوایی حاصل از توجه بیش از حد به منافع شخصی و احساسات نفسانی، بوده و موجب شده درگیری و دودستگی، اختلاف و تشتت در مسائل مذهبی میان عموم مسلمانان شده است. این رویه تا امروزه با اتهام‌افکنی، تکفیر، نسبت‌های ناروا و برخوردهای غیرانسانی شدت و ضعف پیدا کرده است. اگر به تاریخ مسلمانان توجه کنیم، ریشه بسیاری از این نامهربانی‌ها را می‌توان در بی‌توجهی یا عدم آگاهی از نقاط تمرکز  وحدت اسلامی و عدم توجه لازم به مصادیق قرآنی یافت. آن است. توجه به دستورات برآمده از آیات وحی، می‌تواند به تعامل بهتر و مؤثر بین پیروان مذاهب اسلامی و به‌ویژه شیعه و اهل‌سنت منجر شود. بررسی دیدگاه مفسران قرآنی شیعه و سنی با توجه به اینکه داعیه‌دار وحدت و اتحاد هستند و نقش گسترده‌ای میان مسلمانان دارند، با رویکرد نزدیکی قلوب اهل ایمان با دیگر مسلمانان بسیار اثرگذار خواهد بود. مقاله حاضر با بررسی منابع کتابخانه‌ای، به تبیین و تحلیل دیدگاه دو عالم و مفسر شیعه و اهل‌سنت  ـ که هر دو داعیه‌دار و اهل تواصی وحدت بین مسلمانان بودند ـ آیت‌الله مکارم شیرازی، صاحب تفسیر نمونه و سید قطب، صاحب تفسیر فی ظلال القرآن در باب پایه‌های وحدت مسلمانان پرداخته است.

دانــلود