چکیده:
جواز نقل به معنا مورد اجماع علماى شیعه است، اما در کمّ و کیف آن اختلافاتى وجود دارد که این اختلاف در دهه‏هاى اخیر بیشتر شده است. برخى از معاصران، اهتمام فراوانى به الفاظ امام(ع) نشان مى‏دهند و معتقدند که الفاظ او قابل مقایسه با الفاظ اصحاب نیست. از این رو، اصحاب تنها در صورت اضطرار اقدام به نقل به معنا مى‏کردند. پس اصل در روایات موجود، نقل به لفظ است، مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. این نظریه نتیجه گسترش دقت‏هاى ادبى و عقلى در حوزه برداشت متون دینى است.
نویسنده بر این باور است که دقت‏هاى ادبى و عقلى در حوزه برداشت از متون دینى، جایز نیست. ائمه(ع) با ادبیات متعارف مردم سخن مى‏گفتند و نقل به معنا در میان اصحاب شایع بود و ائمه(ع) نیز آن را تقریر کردند. گذشته از این، ضعف امکان نقل عین الفاظ امام(ع)، اجمالى از دلایل قول مختار است.
نویسنده در پى آن است که اثبات کند اکثر روایات موجود انعکاس عین الفاظ امام(ع) نیست، بلکه الفاظ اصحاب است که مقصود ائمه(ع) را در خود جاى داده‏اند.
هدف دیگر نویسنده، عرضه بسته کامل مسائل نقل به معناست; مانند ادله موافقان و مخالفان، شرایط نقل به معنا، نقل به معنا در عصر بعد از تدوین، دعا و... .
این مقاله از سه بخش تشکیل یافته است که بخش اول به ادله موافقان و مخالفان و شرایط آن، و در بخش دوم به استثنائات ادله جواز نقل به معنا و بخش سوم به آثار و لوازم آن پرداخته است.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد