چکیده:
فلسفه
دین چه نوع فلسفه اى است؟ این پرسش حاکى از آن است که انواع دیگر فلسفه یا دست کم
نظریه هاى مختلفى در باره چیستى فلسفه وجود دارد. فلسفه دین چنان چه به عنوان
فلسفه دینى در نظر گرفته شود, پذیراى تفاسیر متعدّدى است.1 حالت اضافه مى تواند
حالت اضاله مفعولى و یا حالت اضافه فاعلى باشد. در این مقاله, مایلم تا درباره هر
دو حالت به بحث بپردازم. فلسفه در حالت اضافه فاعلى, در متن دین جاى مى گیرد; [در
این حالت] فلسفه, به عبارتى, مشتق از دین است, ابتدا دین لحاظ مى شود و [سپس]
فلسفه آن چه را دین بیان مى کند, به وسیله هرمنوتیک2 آشکار مى سازد. از این رو, من
فلسفه را نیز فلسفه هرمنوتیکى در نظر خواهم گرفت; این نکته را هنگام بحث درباره
حالت اضافه مفعولى توضیح خواهم داد. فلسفه, چنان چه به عنوان فلسفه هرمنوتیکى در
نظر گرفته شود, بر روى پدیده دین تأمّل مى کند, آن را توضیح مى دهد و درباره آن,
پرسش هاى فلسفى خاصى را مطرح مى کند. فلسفه دین در درجه نخست فلسفه است و درباره
مسائل خاصى, که به سختى مى توان آن ها را بیان کرد, [اما]3 ذاتى فلسفه اند, بحث مى
کند. بنابراین, برداشت هر کس از فلسفه در عین حال, تعیین کننده برداشت او از فلسفه
دین نیز خواهد بود. معناى فلسفه دین را باید در کنار سابقه و زمینه پیشین فرد در
فلسفه به عنوان نقطه شروع مورد بحث قرار داد.

دانــلود