چکیده:
متن اول برگرفته است از کتاب تعلیقه غیرعلمى نهائى‏ءء به قلم فیلسوف دانمارکى، سورن کرگگور (1813-1855)، پدر اگزیستانسیالیسم. کرگگور روایت تندروانه‏اى از اصالت ایمان ( فیدئیزم) ارائه مى‏کند که به موجب آن ایمان نه فقط برتر از تعقل ست‏بلکه، به یک معنا، مخالف آن است. ایمان، و نه تعقل، عالیترین فضیلتى است که انسان بدان نائل تواند آمد. ایمان شرط لازم کمال انسانى، به عمیقترین معناى آن، است. کرگگور استدلال مى‏کند که کسى که سعى دارد تا ایمان دینى خود را بر اسناد و مدارک عینى یا تعقل مبتنى سازد اساسا برخطاست. این کار هم بیهوده است (نتیجه‏بخش نخواهد بود) و هم امرى است نامطلوب (شخص را باز مى‏دارد از اینکه به وظیفه اصلى‏اش، که افزایش ایمان است، عمل کند). سپس، نظریه‏اى در باب انفسى بودن مى‏پردازد که در آن ایمان جایگاهى اصیل دارد. حتى اگر به سود خداباورى یا مسیحیت‏برهان قاطعى مى‏داشتیم، خواستار آن نمى‏بودیم; زیرا چنین یقین عینى‏اى این امر خطیر را از صورت یک سیر وسلوک دینى بیرون مى‏آورد و آن را به مجموعه‏اى از یقینهاى ریاضى کسالت‏آور فرو مى‏کاهد.
مساله‏اى که در مقام بررسى آنیم حقیقت (1) مسیحیت نیست، بلکه نسبت (2) فرد انسانى (3) با مسیحیت است. بحث ما درباره حرص و ولع نظامساز محققان به تنظیم حقایق مسیحیت در قالب مقولات شسته‏رفته نیست، بلکه درباره ارتباط (4) شخصى فرد با این آیین است; ارتباطى که براى فرد دقیقا کششى بینهایت دارد. به تعبیر ساده، سمن، یوهانس کلیماکوس (5) ، که در این شهر به دنیا آمده‏ام، الآن سى‏ساله‏ام، مثل بیشتر مردم، انسانى محترمم، تصور مى‏کنم که یک خیر اعلى’، که سعادت ابدى‏اش مى‏خوانند، در انتظار من است، چنانکه در انتظار خدمتکار و استاد دانشگاه هم هست. شنیده‏ام که مسیحیت طریق وصول به آن خیر است، و از این رو مى‏پرسم: من چگونه مى‏توانم ارتباطى درست‏با مسیحیت‏برقرار کنم؟

دانــلود