چکیده:
تقیّه، به معنای پرهیز از افتادن به دام خطر و مهلکه، از مهم‌ترین عوامل حفظ مکتب تشیع در طول تاریخ است. پس از واقعه­ کربلا و شهادت امام حسین(ع)، امام سجاد(ع) (امامت: 61ـ95ق) به‌ناچار رویه­ تقیّه را به‌عنوان بهترین روش سیاسی در پیش گرفت. امامان بعدی شیعه نیز با بهره‌گیری از این روش برای حفظ امامت و هویت تشیع، آن را به‌کار گرفتند. حوادث و فتنه­هایی که در این برهه از تاریخ امامت رخ نمود، از پیچیده­ترین و خطرناک­ترین بحران­هایی بود که هرکدام موضوع اتخاذ مواضعی هوشمندانه را می­طلبید و هر اشتباهی می­توانست تداوم امامت و بازسازی جامعه شیعه را که امام سجاد(ع) در پی آن بود، با خطرات بزرگی مواجه کند.این پژوهش، در پی پاسخ به این مسئله است که امام سجاد(ع) با روش تقیّه چگونه توانست در یکی از این مقاطع بحرانی، یعنی واقعه حرّه، خود و جامعه شیعه را به سلامت برهاند؟ یافته‌های پژوهش، نشانگر آن است که امام سجاد(ع) با چشم‌پوشی مقطعی از مظالم امویان، مانع از آن شدند تا دشمنی دیگر، همچون آل‌زبیر بر اهل‌بیت(ع) و شیعیان مسلط گردد.

دانــلود