چکیده:
این مقاله، درآمدی بر علم امام است و در پی به دست آوردن تصویری روشن از دلایل علم امام و اختلافات شیعه و اهل سنت تدوین شده است. از بررسی سخنان علما و بزرگان شیعه و اهل سنت بر می‌آید که «علم امام»، آگاهی گستردة امام بر امور مختلف است که از جهت گسترۀ علمی‌ و نیز عمق علمی، ‌نسبت به علوم دیگران برجستگی چشمگیری دارد. شیعه معتقد است، علم برای امام، آن هم در سطحی گسترده، از ضروریات امامت است؛ اما اهل سنت، علم در سطح وسیع را برای امام ضروری نمی‌دانند. این نوشتار به بیان برخی دلایل شیعه و اهل‌سنت در پذیرش یا عدم پذیرش علم امام می‌پردازد. و چنین نتیجه می‌گیرد که اساس اختلاف شیعه و اهل سنت در مسألة امامت، ماهوی است. شیعه، امامت را از مسائل کلامی‌ و اصول اعتقادی می‌داند، در حالی که اهل سنت آن را از مباحث فقهی می‌شمرند. اهل سنت در نفی و اثبات علم امام و نیز شرایط و ویژگیهای آن، آرای متفاوتی دارند. اما اندیشمندان شیعه، در ثبوت عقلانی علم امام، اتحاد و اجماع دارند. هر چند در چگونگی آن، نظرات مختلفی ارائه کرده‌اند.
کلام شیعه در مقایسه با اهل سنت، از پویایی و عقلانیت ویژه‌ای برخوردار است. این برجستگی، از دقت در شیوة موضع‌گیری این گروه نسبت به مسائل اعتقادی و چگونگی پرداختن به تبیین و تفسیر آنها، به دست می‌آید.

دانــلود