چکیده:
وقتی از تأثیر دین در ادبیات سخن به میان می‌آید، بیشتر مفاهیم و عقایدی مور دنظر است که جنبۀ کلی و اسطوره‌ای می‌یابد و در تمامی ادیان مقدس مشترک است؛ اسطوره‌ها و مقدساتی که از یک جریان اعتقادی و خاستگاه قومی سر برآورده و در طی زمان به باورها و اعتقادات دیگر ملل راه پیدا کرده است. بسیاری از شعرای برجستۀ ایران از جمله فردوسی، مولوی و دیگران و نیز نویسندگان مشهور در شعر و نثر خود، از مضامین و عناصر دینی (اسلامی، مسیحیت و زردشتی) برای تبیین اندیشة خود سود جسته و خود را به یک فرقۀ خاص محدود ننموده‌اند، البته در این راستا شاعرانی نیز وجود دارند که از عقاید و مذهب خود در شعر بهره برده‌اند. در این مقاله، نمونه‌هایی از تجلی و حضور مفاهیم دینی را در شاهکارهای نظم و نثر پارسی که مبتنی بر دین و عرفان و سرشار از حکایتهای عرفانی است ارائه می‌نماییم.

دانــلود