چکیده:
روی خاک‌ها زانو زدم. چشمانم را به آسمان دوختم، خورشید با عجله می‌رفت که تاریکی‌های دیگر را روشن کند. دلم به حال خودم سوخت، ای کاش دلم به حال خودم آتش می‌گرفت، از گوشة چشمم قطره اشکی به نرمی روی لبم خزید گذشتة سیاهم آزارم می‌دهد. خدایا، درشتی جثه‌ام را نادیده بگیر، درونم را بنگر. دست‌هایم هم‌چنان به سوی آسمان بود. خدایا، تو مرا می‌بینی، فراموشم نکن، دوستت دارم، ای روشنی‌بخش دل‌ها، تاریکی‌های گذشته‌ام را به روشنایی تبدیل کن. ناگهان ابرهای دل تنگم به غرش در آمدند، صاعقه‌ای درونم را به لرزه واداشت، باران اشکم به شدت یک رگبار، سدّ مژه‌هایم را شکست، های‌های گریستم. خورشید رفته بود، اما نور عجیبی را از درونم می‌دیدم، خورشید را می‌دیدم، آن را حس می‌کردم، همان‌طور که خدا را می‌دیدم... .

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد