چکیده:
در زندگی انسانی اصل زیستن اهمیت چندانی ندارد، بلکه مهم کیفیت زندگی است. زندگی‌ای را می‌توان انسانی نامید که در چمن‌زار آن یاسمن عشق جوانه زده باشد و در گلستان آن گل‌های محبّت، وفا و ایثار روییده باشد. زندگی‌ای که سرشار از خوبی‌ها باشد و پرگارسان در اطراف عشق به خالق و مودّت و محبّت به اعضای آن بگردد. و در زوایای آن بتوان اخلاق، معنویت و آثاری از خدا و خالق هستی را تماشا کرد. زیستنی شایسته انسان است که هم سعادت انسان را در آینده و پس از مرگ تأمین کند، هم در این سرا پر از صفا، مهربانی و سلامتی باشد. چنین چیزی امکان ندارد جز در سایهٔ وحی و سبک زندگی اسلامی.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد