چکیده:
در قرآن کریم ممکن است هر پاره و جمله‏اى، مستقل از مفادى که در کنار سایر بخش‏هاى آیه دارد، مفید معناى مستقل دیگرى هم باشد. این نظریه‏اى است که از عبارت‏هاى کوتاهى در «المیزان» اثر علامه طباطبائى الهام گرفته شده و به شواهد روایىِ فراوان و قابلیت‏هاى معنایىِ بخش‏هاى مختلف آیات قرآن متکى است.نظریه فوق، عرصه تازه و بدیعى را در مباحث وجوه‏القرآن، تأویل و باطن مى‏گشاید. اثر حاضر شرح مفصّل همین نظریه است که در چهار بخش، سامان یافته است: مبانىِ زبان شناختى، قرآن شناختى، سنت شناختى و نتایج و نمونه‏ها.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد