چکیده:
با توجه به اينكه امرو زه توسعه سياسى كشورهاى جهان سوم بخصوص ايران از مهمترين دلمشغولى هاى انديشمندان سياسى مى باشد لذا بر آن شديم تا با بررسى توسعه سياسى در ايران بعد از انقلاب اسلامى سير و روند توسعه سياسى را بيابيم. زيرا وقوع انقلاب اسلامى نقطه عطفى در تاريخ اجتماعى و سياسى ا يران و جهان محسوب مى شود و از طرفى شعار دولتمردان در چند سال گذشته نيز تأكيد بر توسعه سياسى بوده است لذا بررسى روند توسعه سياسى بعد از انقلاب در ايران و تطبيق تحولات توسعه اى با نظرياتى كه در اين زمينه مطرح شده اند مى تواند به تبيين بهتر اين مقوله كمك كند. لذا در چارچوب نظرى از نظريه آلموند و پاول استفاده شده است و به دليل آنكه تطبيق اين نظريه با مسائل اجتماعى و تبيين و تفسير همه جنبه ها و سطوح مطرح شده در نظريه مجال بيشترى مى طلبد و از حوصله اين پژوهش خارج است فقط سطح فرآيند نظريه مذكور مورد استفاده قرار گ رفت كه مهمترين معيارهاى اين سطح از نظريه نيز عبارتند از مشاركت سياسى احزاب و گروههاى سياسى. همانطور كه در فصل سوم پژوهش آمده رسم منحنى هاى اين دو مقوله كمك بزرگى به اثبات فرضيه پژوهش مى كند كه مدعى است توسعه سياسى در ايران بعد از انقلاب اسلامى روند روبه رش دى داشته بخصوص بعد از خرداد 4831كه به مردمسالارى (دموكراسى غربى) نزديكتر شده است.

دانــلود