چکیده:
یکی از مباحث کلیدی و اساسی هر حکومت بحث مشروعیت آن است که تقویت و تضعیف آن در استقرار و ثبات آندو در حکومت نقش بی بدیلی دارد. در این رساله ابتدا کلیات مباحث مشروعیت و انواع و اقسان آن در قالب فصل اول بیان و با عنایت به نظرات دو اندیشمند تاثیر گذار در جهان اسلام (آیت الله خامنه ای و آیت الله محمد باقر صدر) فصل های دوم و سوم به بررسی نظرات آنان و در فصل چهارم، به نتیجه گیری و بیان نقاط اشتراک و افتراق در مبانی آنان پرداخته شده است. این دو شخصیت در بسیاری از امور مقدماتی که بر مبانی فکری آنان بی تاثیر نبوده مشترک می باشند ولی در ب رخی مبانی فکری با هم متفاوت هستند که این خود باعث اختلاف در نظریه ایندونسبت به مبانی مشروعیت حکومت شده است. پس از پذیرش اینکه حاکم مطلق بر جهان پروردگار و کسی که ماذون از جانب اوست می باشد، در زمان غیبت امام معصوم (ع) که به صورت معین برای ولایت و قانونگذاری بر جامعه تعیین نشده است. (گر چه ویژگی ها و صفات آن به صورت عام بیان شده ولی مصداق معین نشده) بر مومنین است که نسبت به این امر اقدام کنند. آیت الله خامنه ای مبای مشروعیت را تحقق اراده الهی می داند، اما آیت الله صدر مشروعیت را ترکیبی از اراده الهی - مردمی می داند و لذا این دو شخصیت از این جا از هم جدا می شود. لازمه مشروعیت الهی حاکم، ورود او در مسائل حکومت در شکل ولایت مطلقه و دخالت مستقیم لذا حاکم فقیه، مرجع تمام امور است و مشروعیت تمام ارکان حکومت با تایید او صورت می گیرد چن او مشروعیتش را از پروردگار گرفته و فقط اوست که می تواند در مشروعیتش خلل ایجاد کند، و در این امر مردم نقشی جز عینیت بخشی به دستورات و اوامر فقیه را ندارند. و یا نظارت او بر اجرای دستورات دینی توسط متصدیان امور مختلف حکومت. ولی طبق نظر دوم فقیه تنها ناظر بر اعمال و جریان حکومت است و این مردم هستند که با تایید خود به اجزای آن حکومت مشروعیت می دهند و با عدم تایید مردم حکومت فقیه دچار عدم مشروعیت شده و ساقط می شود. کلمات کلیدی: مبانی، مشروعیت، مردم، مقبولیت، عینیت.

برای این سند علمی فایلی وجود ندارد